Loes is moeder van drie kinderen. Na twee ‘standaard’ bevallingen verwachte Loes dat ook bij dit kindje alles volgens het boekje zou lopen. Niks bleek minder waar. In dit en het artikel lees je wat er gebeurde nadat de navelstreng van Fleur was uitgezakt.
Onder volledige narcose
Ik geloof dat ik nog nooit zo bang ben geweest op het moment dat ik onder narcose ging. Niet voor mezelf (ik was nog nooit geopereerd) maar voor Fleur. Ik bleef maar tegen de artsen zeggen dat ik haar net nog voelde bewegen en dat het me niet kon schelen hoe ze zouden snijden als ze haar maar op tijd zouden halen. Ik moest het lot van mijn kind in andermans handen leggen. Mijn man was er (nog) niet en ik ging zelf volledig onder zeil, verschrikkelijk! En toch doe je het! Ik zei tegen de gynaecoloog, doe maar, haal haar maar, zorg voor haar. Hij keek me aan en zei: ‘Ik zorg voor haar het komt goed.’ Toen viel ik in slaap.
Lees ook: Het verhaal van de veel te vroeg geboren Fleur deel 1.
Neonatologie
Mijn man was net op tijd om Fleur op te vangen. Fleur ging toen al van de OK naar de neonatologie reden met haar couveuse, daar was ze! Wat was ze klein, toch deed ze het meteen ontzettend goed. Ze ademde zelf en had een apgarscore van een 8 en een 9. Wat een wonderkind!!!
Toen ik wakker werd uit de narcose mocht ik direct naar Fleur toe. Ze deed het zo goed dat ze direct bij me gelegd werd, toen was het goed. Fleur lag bij me en de wereld stond even stil. Ze was er, veel te vroeg en veel te klein en zou voorlopig nog niet naar huis kunnen en moest nog zoveel leren en groeien. Maar ze was er en ze lag op mijn borst en het was goed!
Ademondersteuning
Fleur heeft drie dagen ademondersteuning gehad van de CPAP, verschillende infusen en antibiotica. Ze groeide en groeide en ze deed het zo bewonderenswaardig goed. De artsen stonden versteld. Ze heeft in haar ziekenhuistijd slechts twee keer een alarm op de monitor gehad, terwijl kindjes van haar leeftijd 15-20 alarmen per dag mogen hebben. Na zes dagen mocht ze naar Rijnstate en met 36 weken mocht ze naar huis. De verpleegkundige in Nijmegen waarschuwde ons al dat Fleur ons waarschijnlijk ons hele leven een stapje voor zal zijn met alles wat ze al kan.
Spannende periode
Natuurlijk doet het verschrikkelijk veel met je als moeder om je kindje daar zo te zien liggen. Elke ochtend belde ik om te vragen hoe Fleur haar nacht was geweest. Meestal belde ik ’s nachts tijdens het kolven ook nog. Iedere keer weer had ik een brok in mijn keel gevuld met angst Hoe zou het met haar gaan, ze lag niet in het bedje naast mij waar ze wel hoorde.
Niet de droombevalling zoals gehoopt
Ondanks dat het niet de bevalling (keizersnede) was die ik me had voorgesteld, waarbij ik zo uitkeek naar het eerste uur. Met dat verse kindje op je borst en ik niet direct Fleur aan de borst kon voeden en ik niet de kraamtijd had waar ik de vorige keren zo van genoten heb kijk ik niet vervelend op terug. Fleur was er en ze deed het zo ontzettend goed. Ik kon haar niet meer terug stoppen en het op de manier doen zoals ik gehoopt had dus ik keek vooruit. Ik greep me vast in de zaken die ik nog wel in de hand had. Het geven van borstvoeding en het genoeg voeding kolven om Fleur via de sonde te geven.
Steeds moeilijker
Ik vond het wel iedere week dat Fleur groter groeide en langer in het ziekenhuis lag moeilijk haar daar te laten. Zo zat ik regelmatig ’s nachts tot twee uur aan haar couveuse gewoon omdat ik het niet kon opbrengen om naar huis te gaan. De andere kindjes lagen thuis op bed en hadden me even niet nodig en kon ik vol overgave naast Fleur zitten.
’s Ochtends bracht ik de kindjes naar school en peuterspeelzaal en vertrok ik snel naar het ziekenhuis om Fleur te verzorgen en te buidelen, dan kolven en weer terug om de kindjes op te halen. Verschrikkelijk vond ik het dat ik niet constant bij Fleur kon zijn. De kindjes thuis hadden me ook nodig en hadden hun moeder ook twee weken gemist toen ik in het ziekenhuis lag en hun vertrouwde thuisbasis ineens veranderd was. Ik wilde er ook thuis voor hun zijn. Het gevoel dat je steeds ergens iemand ’tekort’ doet vond ik verschrikkelijk! Ik genoot extra van de kinderen thuis zelf naar bed brengen en dan daarna lekker drie uur met Fleur te buidelen. Drie uur was de max tijd tussen het kolven en zolang ik mijn plas kon ophouden.
Buidelen
Ik ben ervan overtuigd dat het vele buidelen, ongeveer zes uur op een dag, heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van Fleur. De verpleegkundigen van de neonatologie zeiden ook dat ze konden merken aan Fleur als ik er niet was dat ze onrustiger was. Het is ook onnatuurlijk om kind en moeder te scheiden, helaas was het niet mogelijk om bij Fleur te blijven op de high careafdeling. Gelukkig mocht Fleur met 34 weken naar de medium careafdeling en daar mocht ik blijven slapen.
Begeleiding uit het ziekenhuis
Al met al kijk ik positief terug op de afgelopen spannende tijd. Deels heeft dat te maken dat Fleur het zo knap gedaan heeft, ze goed groeide en geen complicaties of veel alarmen heeft gehad. Deels door de professionaliteit, maar zeker ook begrip en menselijkheid van de artsen en verpleegkundigen. We zijn ontzettend goed begeleid en er is verschrikkelijk goed voor Fleur gezorgd.
Fleur weegt inmiddels bijna 5 kg, is voor zover ze nu kunnen zien gezond en krijgt volledige borstvoeding waar ik zelf enorm van geniet! En ze blijft zeker een bijzonder meisje, maar ik behandel haar niet meer als prematuur, want ze laat ons keer op keer zien dat dat niet meer hoeft en ze al echt een grote kleine meid is!